Rene van Rooij speelt sinds 1999 bij de Braborockers van WC Experience. Als groot fan vond René het een eer om mee te ‘mogen’ spelen. Tegenwoordig wil ie daar gewoon geld voor hebben! Ontwerpt, bedenkt en voert uit, samen met Patrick Marcelissen. Runt een eigen reclame/productiebureau/studio en treedt ook samen met zijn drinkebroeder Hans van Erp op, onder de naam Pap en Pudding. Schrijft, arrangeert en componeert ook voor anderen.

En naast dat alles schrijft René ook nog columns voor www.deoptocht.nl. En ook nog zoals het hoort; in het dialect!

Beste lezers,

Leeftijd kumt mi gebreke, en doar kan ik mi m’n 41 winters helaas ók vort over meeproate…..al zeige de meste da ik er nie zo oud uitzie: Hooguit 40-en-un-halluf! Mar goed, naast ’t feit da ’t ’s mèèrgus ammol wa strammer op gang wil komme, meug ik eik nog nie klage. Da doek dan ok nie. Het ennige woar ik as muzikant wel veul mi bezig ben is mi m’n orre. Tegeworrig wordt r overal zô ontiegelijk hard muziek gedrèèjd, da ut ’n godswonder is da we mekare onderling nog ammol kunne verstoan. Durrum draag ik seinds ’n joar of 5 mi ’t stappe en vûr en noa ’n optreeje altijd speciaal ingegoten geheurbeschermers. En da loont!

Vurrige moand was ik noar d’n audiciën geweest. (Da is unnen oogarts mar dan vûr oe orre!) en wa bleek? Munnen ‘heurleeftijd’ was 27! Ik vuulde gewoon de ouwerdomsrimpels wegtrekke uit m’n gezicht toen ik ’t las! M’n conditie is ok goed, want ik zeig mar zo: Als ie achteruit holt dan kan ie zo slecht nie zijn, toch?! Mar goed, terug nor m’n geheur….Da waar nog ’s goei nieuws!

Vanmèèrge stond ik bè d’n bekker um m’n wekelijkse mik te hoalen. Vûr mijn stond unne mens van ’n joar of 60 schat ik. Hij waar ’n bietje hardhurrig, want ’t vrouwke aachter de balie moes 3 kerrus vroage of ie witte bollekes of witte puntjes woj hebbe. Het wiere witte bollekes. Hij rekende af mi ’n briefke van 100 en ’t vrouwke stuurde heure collega noar achtere vur wa wisselgeld want da han ze nie genoeg. Ondertussen hielp ze mijn verder. Ik bestelde 3 bruin mikke, en ’t wefke viet ze uit de schap en schoof ze één vûr één dur ’t snijmesjien. Terwijl da mesjien stond te rammelen liet dieje dove mens vûr men veurzichtig ’n poar klein scheetjes, en waarschijnlijk mende ie da gin man da geheurd ha. Mar ik heurde ze wel mi munnen geheurleeftijd van 27!

De collega waar inmiddels teruggekomme mi wisselgeld vur d’n ouwe stiekeme stinkerd, en ze gaaf ’t retour. Toen ze ‘m unnen fijnen dag wenste vroeg ie nog ’s wa ze zin….”Een prettige dag verder meneer” herhaalde ’t vrouwke goed hard. “Ja sorry” zin de mens “M’n orre zijn nie mer zo goed” en ondertussen wees ie noar z’n geheurapparaat. Hij viet z’n wisselgeld oan en z’n tas mi gerei, en hij dreijde um um noar huis te goan. Terwijl ie langs me liep kon ik m’n eige toch nie inhouwe, en ik knikte vriendelijk noar ‘m terwijl ik zin: “Oan oewen dèèrrum bekeerde in ieder geval niks wanne!”….
Mi unne rooie kop stapte ie op z’n fietske en din op huis oan. Da had ie dus wél geheurd!

Rij en knettert vûrzichtig!

Houdoe wanne!