Rene van Rooij speelt sinds 1999 bij de Braborockers van WC Experience. Als groot fan vond René het een eer om mee te ‘mogen’ spelen. Tegenwoordig wil ie daar gewoon geld voor hebben! Ontwerpt, bedenkt en voert uit, samen met Patrick Marcelissen. Runt een eigen reclame/productiebureau/studio en treedt ook samen met zijn drinkebroeder Hans van Erp op, onder de naam Pap en Pudding. Schrijft, arrangeert en componeert ook voor anderen.

En naast dat alles schrijft René ook nog columns voor www.deoptocht.nl. En ook nog zoals het hoort; in het dialect!

’t Waar unne moiie vakansie geweest en um ‘m af te sluiten zu’n we samen ’n hèpke goan ete. Umda unne kammeroad van me in de buurt wônde vroege we hum ok mee. Ok hij ha honger dus ’n toffel vur 3 waar ’t devies. ’t Waar redelijk druk op ’t zonovergoten terras en durrum duurde ’t ok ekkus vurda we wa te drinken konne kope. Gin punt, weekend dus tijd zat, nie dan? We bestelde ons ete, en tegelijk maar wir wa te drinken. Terwijl we ons twedde glèske dronken Twitterde we wa foto’s van ’t goeie leve wa we ha’n.

Zo’n 4 shaggies en wa drinken loater kwame doar onze borden oan. ’n Grijnzig wefke van ’n joar of 50-60 zette ze op toffel, en toen ze de friet erbij zette vroeg ik – noa ’t zien van ’n zielig bèkske mayonaise- “hedde gullie ok tomatenketchup”? ’t Wefke antwoorde bèdehaand “Nee, die he’n we natuurlijk nie”. Mee voegde munne kammeroad er oan toe: “En doet ok mee ’n extra bakske friet” terwijl hij wees noar ’t zielige schaaltje frietjes woar ik alleen nog nie genoeg oan gehad ze hebbe. ’t Bèdehaante wefke din ‘r nog ’n schepke bovenop: ze antwoorde “It uurst d’n dieje mar ’s op, dan kijke we wel wijer”. We keke mekare oan terwijl ’t vrouwke noar binne liep, en we ginge ‘r vanuit da ut heuren humor waar. D’n onze waar ’t in elk geval nie. Tjonge jonge wa’n opmerkingen!

’t Schaaltje friet waar gedeeld dur drie en we aten alle drie onze 6 stillekes friet op terwijl we keken of ’t nèèj schaaltje er al oan kwaam. Da bleek nog nie ’t geval. Sterker nog: We ha’n allemoal ons bordje vrete op en d’r was én nog ginne extra friet, én nog ginne tomateketchup. M’n humeur begon donkere vurme oan te neme. Ik drèèjde ’n shaggie en naam m’n eige vu rum doarvan wir relaxt te worre. Da lukte nie zo krek, dus toen ik ‘m uitdouwde din ik op únne vierklets goed link ’t restaurantje binnen. “Woar is da vrouwke wa onze bestelling het opgenome” riep ik noar binne. D’n eigenaar vroeg wa d’r oan de hand was, en mi únne vuurrooie kop van valsighèd vertelde ik wa ’t geval waar. Hij bevestigde mèn pleidooi da ’t nerges op leek, en hij zin da ’t in orde kwaam. Binne ’n minuut stond de heks mi ’n zielig – veul te lang gebakke- schaaltje friet én ’n schaaltje ketchup bè ons toffel. Ze flikkerde ’t erop en riep bits: “smakelijk”.

Ze liep noar de toffel naast ons en wij heurde ze zeige “Fijn dat alles naar wens was, maar ja zeikerds hou je hier toch altijd”. Da was vur munne moat d’n druppel en hij riep de feeks terug noar ons toffel. Doar linne we heur mi nette woorden uit da ze ’n lompe trut waar en da we de friet ’n half uur noa ons hoofdgerecht eigenlijk ok nie mer noddig ha’n. Ze beet op d’r lip en noa ’n onverstaanbare sorry din ze noar binne toe. Het zal oe schônmoeder mar weze! Nondejuu wa’n knallie!

’s Ovunds thuis zaat ’t me zo hog, da ‘k de uitbater van de veredelde friettent (die ik hier nie goa noemen) nog ekkus belde um ’t verhaal in z’n totaliteit te vertelle. Hij beaamde da ’t inderdaad nergens op leek, en hij zu aktie ondernemen. Doarnoa noit niks mer van geheurd! Nou heurde ik vurrige week van iemand die doar ok werkt da de kenau er nie mèr werkt. Wurrum nie wies ie nie te vertelle. Ik neem oan da ze zelf ontslag het genome umda ze d’n druk nie oankon. Het zal in ieder geval nie de ennigste zijn die ze doar nie mer zien! Ik rij volgende kèr wel ’n stukske deur, over d’n bult: noar Schoijk!

Houdoe wanne!